بررسی اقتصادی مصرف نهاده ها و کارایی فنی تولید توت فرنگی در شهرستان سنندج

با توجه به شناخت امکانات و تنگناهای موجود بخش کشاورزی، برای افزایش تولید و درآمد کشاورزان مناسب ترین راه، بهبود کارایی فنی یعنی به دست آوردن بیشترین تولید ممکن از مقدار مشخصی عوامل تولید می باشد. توت فرنگی بیش از 30 سال است که در استان کردستان به عنوان یک محصول باغی کشت می شود و سازگاری خوبی با آب و هوا و اقلیم آن از خود نشان داده است. تولید توت فرنگی در استان، که بخش اعظم تولید کشور را تأمین می کند، از جنبه های گوناگونی دارای اهمیت است که از آن جمله می توان به مواردی همچون ایجاد درآمد و اشتغال برای خانوارهای روستایی و همچنین تأمین نیاز بازار تازه خوری و تأمین ماده خام صنایع تبدیلی اشاره نمود. هدف اصلی از تحقیق حاضر «تعیین مقدار بهینه مصرف نهاده ها در تولید توت فرنگی در شهرستان سنندج و همچنین تعیین کارایی فنی تولیدکنندگان مختلف این محصول» می-باشد. داده های این مطالعه از 129 کشاورز تولیدکننده توت فرنگی در سال زراعی 89-1388 جمع آوری شده است. برای انتخاب تابع تولید، از میان توابع تولید کاب-داگلاس، ترانسلوگ، ترانسندنتال، لئونتیف تعمیم یافته و درجه دوم تعمیم یافته، با توجه به معیارهای مختلف، تابع تولید ترانسلوگ به عنوان تابع برتر انتخاب شد. نتایج بررسی اقتصادی بودن نهاده ها نشان می دهد که کشاورزان توت فرنگی کار از نهاده های کود حیوانی و آب بیشتر از حد بهینه اقتصادی و از سایر نهاده ها کمتر از مقدار بهینه استفاده می کنند. بررسی کشش تولیدی نهاده ها بیان می کند نیروی کار خانوادگی در ناحیه اول، نهاده های سطح زیرکشت، نیروی کار روزمزد و کود شیمیایی در ناحیه دوم تولیدی و نهاده های آب و کود حیوانی نیز در ناحیه سوم تولیدی هستند. برآورد میزان کارایی فنی کشاورزان نیز نشان می دهد که مزارع کشت این محصول در دامنه 37/0 تا 97/0 از کارایی فنی قرار دارند میانگین کارایی آنها نیز 88/0 می باشد. بررسی مدل ناکارایی نیز نشان داد متغیرهای سطح تحصیلات، سن بوته و تعداد وجین اثر منفی بر ناکارایی داشتند. تعداد قطعات، تکفل و فاصله نیز اثر مثبت بر ناکارایی دارند.